Od kilku tygodni zbieram się, żeby podsumować ten wyjazd w kilku zdaniach.
Generalnie, nie mam powodów do narzekania – przetestowałem kolejne miasto pod kątem średnioterminowego ekspatyzmu, wziąłem udział w odosobnieniu w autentycznym tybetańskim klasztorze, poznałem reinkarnowanego Rinpoche (o czym w innym poście, którego jeszcze nie napisałem), oswoiłem się z codziennym życiem w Boudha – największym chyba ośrodku tybetańskiej diaspory w Nepalu.
Grudzień i styczeń to najzimniejsze miesiące w Kathmandu. Są tu również miesiące najbardziej suche, co skutkuje totalnym zapyleniem całego miasta. W połączeniu ze wyziewami mocno przestarzałych silników spalinowych, daje to mieszankę dosyć mało zachęcającą.
Plusem jest natomiast fakt, że praktycznie każdy dzień jest cudownie słoneczny (o ile słońce przebije się przez smog), a w środku dnia potrafi być nawet gorąco. Poniżej dwa zdjęcia zrobione w słoneczne popołudnie z jednej z dachowych kawiarni wokół stupy.
Od czasu pierwszej wizyty w KTM, jesienią 2010, mam swoją ulubioną, niezwykle obskurancką, miejscówkę na jedzenie i herbatę. Knajpa nazywa się Get Together i znajduje się na tyłach klasztoru Shechen, znanego z aktywnej działalności misjonarskiej (także na zachodzie), jak i z wygodnego przyklasztornego pensjonatu (Shechen Guesthouse). W Get Together jest super tanio, nie starając się specjalnie można zaspokoić dzienne potrzeby kaloryczne za jakieś 3 USD (ok. 10 zł).
Jak zwykle, mój coraz mniejszy entuzjazm do pisania (i do podróży i do życia in general) spowodował, że i tak nieregularna relacja w końcu urwała się zupełnie.
Postaram się nadrobić tyle, ile to możliwe, już z dusznych i dobrze znanych klimatów rzplitej burackiej.
Dzisiaj zrobiłem nieśmiałe podejście do projektu, do którego zbieram się od dawna, ale nie mogę do końca zebrać. Mianowicie do nagrywania dźwięków w różnych intrygujących miejscach, czyli tzw. field recordings.
Jako że lubię spędzać rozmaite święta w górach – z dala od ludzi i hałasu – postanowiłem wybrać się na krótki trek na przełomie 2017/2018. Odpocznę też nieco od klasztornej rutyny, która, choć fascynująca, po dwóch tygodniach zaczyna nieco męczyć swoją repetytywnością. Tak też jest jej idea, ale że nie to jest moja zasadnicza praktyka, tylko pewne doświadczenie poznawcze, mała przerwa z całą pewnością mi nie zaszkodzi.
Wyjeżdząjąc, planowałem zostać w Nepalu co najmniej kilka tygodni (a może nawet miesięcy) i to głównie w Kathmandu, więc nie do końca uśmiechało mi się spędzenie tego czasu w hotelu, czy innym guesthousie. Pomijając już kwestię kosztów (jednak wynajęcie mieszkania jest korzystniejsze nawet w krótkim, kilkutygodniowym, terminie), dochodzi kwestia posiadania własnej kuchni (jednak sporo gotuję), łazienki (co w Nepalu nie jest takie oczywiste) i poczucie życia w tymczasowym domu, a nie w hotelu.
Od czasu, kiedy udało mi się zrobić tajskie prawo jazdy, skuter stał się kluczowym elementem mojego wyposażenia podczas rozmaitych faz pomieszkiwania w azjatyckich miastach. Może jest nieco za wcześnie na takie uogólnienia, bo Kathmandu jest dopiero drugim po Bangkoku miastem po którym rozbijam się na skucie, ale czuję, że weszło mi to w krew. I już, oczyma duszy się widzę się na skuterze na Bali, w Hong Kongu, czy Tokio.
Poniżej kilka zdjęć klasztoru, w którym praktykuję, i sali, w której odbywają się praktyki. Zdjęcia o wartości czysto informacyjnej, jako że były robione w środku słonecznego dnia, do tego szerokim kątem o niezbyt dobrej optyce.
Jak pisałem wcześniej, ponad tydzień temu zacząłem ngöndro, czyli odosobnienie / praktykę wstępną w jednym z tybetańskich klasztorów w Kathmandu. Co prawda moja zasadnicza praktyka to zazen / shikantaza i generalnie widzę się w linii Zen, ale dzięki temu, że sporo podróżuję, mam możliwość poznawania innych szkół buddyzmu i takie eksploracje powoli stają się moim małym hobby.
Nic nie pisałem, bo byłem chory (cały czas jestem zresztą, ale mniej już), poza tym zaczynam właśnie praktykę wstępną (ngöndro) w jednym z lokalnych klasztorów (Ka-Nying Shedrub Ling). Ale obiecuję nadrobić zaległości jak tylko ogarnę się nieco.
Już tyle razy latałem w różne rejony Azji, że sam fakt przemieszczania się z miejsca na miejsce cokolwiek stracił dla mnie swój urok… Do tego dochodzi postępujące umasowienie podróży samolotami, co dodatkowo pogarsza sprawę. Jasne, wciąż jeszcze jest w tym nieco podróżnej ekscytacji, ale kiedy myślę o tych wszystkich lotniskach, przesiadkach, kontrolach bezpieczeństwa, nędznym jedzeniu (i jeszcze nędzniejszych współpasażerach), czy wreszcie jetlagu, to w sumie mógłbym ten etap pominąć i od razu znaleźć się na miejscu.
Ale nie ma tak dobrze, per aspera ad astra, trzeba swoje wycierpieć. Albo zacząć latać biznesem, ale to nie pasuje ani do moich antymaterialistycznych poglądów, ani do wrodzonej skłonności do racjonalizacji wydatków.
No i tak.
Jak pisałem wcześniej, zacząłem nową ekspadę. Po raz czwarty jestem w Nepalu, tym razem stacjonarnie w Kathmandu – które ze względu na coraz większe zanieczyszczenie powietrza i chmury kurzu, jakie unoszą się spod kół miliardów samochodów, zyskało ksywkę Dustmandu.
Dobre wieści z Boudhanath w Kathamandu. Jak donosi Tricycle, w klasztorze Shechen, w którym wielokrotnie zatrzymywałem sie podczas swoich podróży po Nepalu, zakończyła się pierwsza faza odbudowy po trzęsieniu ziemi w kwietniu 2015.
Koniec świata. Kathmandu ma swój festiwal jazzowy:
→ Jazzmandu.
Totalne niepowodzenie trekkingu do Dolpo dosyć mocno pokrzyżowało mi plany. Nagle okazało się, że mam prawie miesiąc czasu, który w jakiś sposób trzeba zagospodarować. O mocno nadszarpniętej motywacji do dalszej części podróży już nie wspominając.
Dzisiaj ostatni dzień przed wyjazdem na półnóc Nepalu, postanawiam więc zrobić coś konstruktywnego i wybieram się do największej w Kathmandu świątyni hinduizmu, Pashupatinah. Jest to potężny kompleks położony nad rzeką Bagmati. Masa świątyń – co ciekawe do głównej świątyni wstęp mają wyłącznie Hindusi – światynek, ołtarzy, psów, małp, krów, słowem typowa świątynna menażeria.
Ostatnie trzy dni minęły, zgodnie z planem, leniwie. W sobotę spotkałem się z agentem w sprawie pozwolenia na trek w Dolnym Dolpo. Jest to jeden z tych rejonów, które w odróżnieniu od na przykład Khumbu albo rejonu Annapurny, wymagają specjalnego pozwolenia, które uzyskać można jedynie przez licencjonowaną agencję trekkingową. Pozwolenia takie potrafią kosztować całkiem sporo, na przykład pozwolenie obejmujące rejon Mustang, kosztuje 500 USD za pierwsze 10 dni, i 50 USD za każdy następny (a wykupić je można na minimum 10 dni). Dodatkowym utrudnieniem jest fakt, że w przypadku, kiedy na trekking rusza się solo, trzeba zapłacić za dwa pozwolenia. Zaprzyjaźnione agencje załatwiają wówczas – za odpowiednią opłatą – osobę, która zostaje naszym wirtualnym partenerem. W przypadku kontroli należy wyjaśnić, że partner się rozchorował i wrócił do Kathmandu.
Po wczorajszej, wyczerpującej nieco, podróży, spię do poludnia. Budzę się mocno zregenerowany psychicznie i fizycznie – już nie mam ochoty rzucać wszystkiego w cholerę i wracać do domu. Postanawiam też zdecydowanie zwolnić tempo w porównaniu z poprzednimi wyjazdami, mam przed sobą pół roku (a jeśli zechcę, to i więcej) w drodze i naprawdę, ale to naprawdę, nie muszę się nigdzie spieszyć. Poza tym osoba wyciszona zdecydowanie lepiej nawiązuje kontakty w tej części świata, nadmierne emocje i nakręcenie nie są dobrze widziane.
Przelot do Dohy całkowicie uneventful. Wręcz rozczarowująco nudny. Po zeszłorocznych przejściach z China Southern byłem przygotowany na na najgorsze. Tymczasem wystartowaliśmy, zostałem nakarmiony, napojony, poczytałem trochę, po czym łagodnie wylądowaliśmy.